CESÁRIA ÉVORA

Tiña 47 anos cando os europeos a descubriron. En 1998 gravou en París o disco La diva aux pieds nus, ao que ían seguir gravacións conmovedoras como Mar azul ou Miss perfumado, que lle abriron todas as portas. Sempre da man de José dá Silva, un ferroviario que se converteu no seu representante e produtor, tras emocionarse ata as bágoas ao oíla cantar por primeira vez, e que estivo xunto a ela ata o último suspiro.

Dicía que empezou a cantar para escorrentar a tristura. Con 16 anos facíao en bares de Mindelo, o porto da illa de San Vicente onde nacera en 1941. Os clientes íana chamando dende as mesas e cantaba a cambio duns escudos ou por un vaso de augardente grog, ron ou whisky. Namorouse dun novo compositor e guitarrista que a levaba con el a cantar en barcos que atracaban no porto cando Cabo Verde era aínda -foino ata 1975- colonia portuguesa.

A cantante de Cabo Verde e unha das cantantes mais importantes do mundo enteiro. A cantante descalza, do pobo, das tabernas e dos bares; música profunda transparente, melancólica. O dezasete de decembro cumpriuse o primeiro aniversario da súa morte. Ben paga a pena recordar a “Diva dos pés descalzos”.No ano 2004 foi premiada con Grammy.

No Blog de “Buscando leones en las nubes” pódese disfrutar dun excelente traballo publicado por Alberto San Segundo. O meu blog preferido e que máis visito.