CURAVACAS

Curavacas 2.524 metros
Saída dende Vidreiros  (apm)  ACTIVIDADE A REALIZAR CO CLUBE NO 2013

FICHA TÉCNICA DA ACTIVIDADE A REALIZAR
. Nome: Ascensión ao Curavacas.
. Data de realización: setembro de 2010
. Dificultade: Alta. A néboa un problema, risco, precipicios
. Localización: Montaña Palentina. Bisbarra de Fontes Carrionas.
. Acceso: A través da localidade de Triollo, tomando a estrada local ata Vidrieros
. Distancia: 10 km aproximadamente.
. Tempo: 6 horas ¿¿???
. Tipo de firme: Senda montañeira pedreiros, camiño.
. Desnivel: 1.175 metros
. Cota mínima: 1.276 metros
. Cota máxima: 2.451 metros
. Auga: Cruce co Regueiro Cabriles antes de iniciar a forte suba.
. Refuxios: Ningún
É importante levar líquidos e sólidos.

En verán o Curavacas pola súa vía clásica, é un cumio accesible que non presenta ningunha dificultade técnica, salvo o desnivel forte que superaremos en poucos quilómetros. Fóra da época estival o Curavacas esixe experiencia en neve e materiais técnicos. Fóra do verán debemos extremar as precaucións no paso da cara sur á norte, xa que este terreo adoita encontrarse xeado.
Se ben a suba polos pedreiros é moi penosa, a baixada é realmente divertida e rápida.

NOTAS ELEMENTAIS
O Curavacas é o cumio máis famoso e coñecido da montaña palentina. Dende Triollo ofrece unha aparencia poderosa de fortaleza inexpugnable que nos deixará admirados. Unha das estampas máis belas da montaña palentina.
É unha montaña moi bonita de colosais paredes de conglomerado. Presenta unha cor peculiar, mostrando escuras tonalidades coloreadas de mofos e líquenes.

Iniciamos esta ascensión na praza do pequeno pobo de Vidrieros, ao lado do único bar da localidade.
O camiño é evidente, porque ningún momento perderemos de vista ao coloso que se levanta orgulloso ante a mirada.

Temos que remontar o regueiro Cabriles, primeiro por camiño e despois por sendeiro, atravesando un piñeiral.

Superado o arboredo, o Curavacas móstranos xa unha cara máis amable e menos intimidatoria. Ao chegar ao cruzamento co Regueiro Cabriles debemos abastecernos de auga, xa que a partir de aquí non a encontraremos en ningún punto.

Iniciamos a suba ao Callejo Grande. Temos que ter como referencia sempre "o dente de oso". Na suba bordearemos a extensa pedreira pola dereita, aproveitando as incursións na matogueira e a proximidade dos esporóns rochosos.

O sendeiro é moi claro e os fitos levarannos practicamente ás cegas polo corredor, polo que non ten perda a suba. A néboa pode ser un problema. É o meu gran temor.

A canle estréitase pouco a pouco ata converterse nun angosto corredor que nos obrigará a efectuar un destrepe, entrando na cara norte, deixando atrás xa a cara sur.

Continuaremos ascendendo xa coas primeiras vistas da cara norte. Pronto chegaremos ao noso obxectivo, o cume este do Curavacas. Antes veremos unha bela estampa do solitario Pozo Curavacas.

Chegaremos ao cumio marcado con vértice xeodésico a 2.524 metros de altitude. Alí veremos unha cruz, unha caixa de correo montañeiro e unha campá. Preto divísase os outros dous cumios que forman o Curavacas con algúns neveiros perpetuos. Dende un lugar máxico, como este, se observaremos o Pozo Curavacas, o Pena Prieta e como pano de fondo os Picos de Europa.
Parece ser que no cumio se coincide con outros montañeiros.
Para non se complicar a vida, o máis conveniente é regresar polo mesmo sitio. As baixadas adoitan ser máis divertidas; rómpenme as pernas, en particular, os xeonllos.
No bar de Vidrieros non vén nada mal unha birra sen alcohol, cacahuetes e améndoas para repoñer forzas.
Onde papear: Cardaño de arriba

A SERRA DO FARO

A SERRA DO FARO

Había que madrugar porque la actividad lo requería; recorrer a SERRA DO FARO. Teníamos que llegar a POVADURA lo más temprano posible,  límite con la provincia de Ourense;  accedemos a Cea por la N-525  y nos desviamos en el casco urbano hacia Oseira y unos kilómetros  más allá del Monasterio nos encontramos con el punto de inicio anteriormente indicado.  El recorrido era ambicioso, largo y difícil. La  montaña te compensa de manera increíble y te llena.

Temperatura relativamente agradable y mucho viento que provocaba cierta incomodidad; los cortavientos y los gorros fueron prendas indispensables. Las mochilas repletas, especialmente líquidos, alguna ropa y comida (bocadillo de jamón  fruta). Brújula y mapa.

Se trataba de recorrer estos parajes de belleza única y con unas vistas envidiables. Estas montañas separan comarcas y provincias diferenciadas; a la izquierda (PO) Rodeiro y Lalín (Comarca del Deza) y a la derecha (LU) Chantada y Monforte de Lemos (inicio de la Ribeira Sacra Lucense) que, en una línea o punto imaginario, confluyen  con la provincia de Ourense (Concello de Cea). (PO y LU) con OU.

El ecosistema  de estas montañas es básicamente el monte bajo (xestas,  toxos, carpazás, etc.) y en las zonas bajas encontramos  bosque caducifolio; algunos pinos (plantaciones).

Un recorrido aleatorio elegido sobre la marcha, improvisando: O Marco, Piorno, Rego de Pena Boa, Penas Grandes, O Brazal, O Foxo, Monte do Candeo, Preguntoiro, Pena Furada, Porriños, Pena das Grallas, Costa do Faro, Pena Maior, Mirante, Serra do Faro, Ermida do Faro, Coto Salgueiro. Seguro que  queda algún lugar en el tintero; no importa.

 Es invierno y anochece pronto por lo que decidimos regresar. El cansancio hacía acto de presencia. Variamos el camino de regreso, pateando por otros lugares, sin perder el rumbo, atentos a la brújula. La noche es temerosa, sobretodo en invierno.

Un sábado inolvidable, agotador. Un sábado maravilloso. Y es que la montana me llena, me da vida, a veces pienso que me hace mejor. Tal pensamiento no puede ser posible.